Shamrock Rocks!

Hier zitten we dan, op Dublin Airport, te wachten tot onze Aer Lingus ons naar Brussel zal brengen.

Vanochtend waren we als eerste in de ontbijtzaal van Muskerry Arms, we wilden op tijd vertrekken omdat er nog een National Park op de agenda stond, Wicklow Mountains, net ten zuiden van Dublin.
In dit national park is de hoogste waterval van Ierland, Powerscourt Waterfall en da moesten we natuurlijk zien.
Volgens het almachtige internet kan je er met de auto komen dus we gingen vol goede moed op weg.
Het eerste half uur van de reis schoot wel heel erg niet op, 10km in totaal en er was file tot op de snelweg.
De infrastructuur in Ierland is echt niet geschikt voor het huidige aanbod van verkeer, maar we moesten er door dus helaas.
Eenmaal de M8 richting Dublin opgedraaid ging het best lekker, weinig vrachtwagens en weinig auto's.

Drie uur en 15minuten later draaiden we de parking op bij de waterval, net achter een bus met Deutsche Leute.
Die zijn we snel effe voorbijgestoken en dit is toch wel weer een perfect staaltje Ierse schoonheid.
Over 122meter komt het water naar beneden zeilen, het is eigenlijk maar een beekje maar van zoon hoogte lijkt het toch redelijk wat.
In de lente komt er veel meer water af vanwege smeltwater en erg veel regen.
Leuk weetje, het water dat door de Guinness fabriek gebruikt wordt voor hun beroemde Stout komt uit dit nationale park.

Het ziet er echt prachtig uit, jammer dat we niet wat langer konden blijven hangen hier.
We hebben wel hele mooie foto's kunnen maken, toch fijn dat we dit nog konden doen.
De huurauto moest om 15u binnenzijn en aangezien het ophalen niet echt smooth verliep konden we maar beter op tijd zijn.
De BMW heeft het prima gedaan, 1563km hebben we afgelegd door het bochtige Eire en Northern Ireland.

Zoveel niet gezien, iets te lange afstanden gereden, maar we hebben desondanks heel erg kunnen genieten van veel moois in Ierland, qua natuur, qua cultuur en qua historie.
Hier komen we nog eens terug.

Voor nu wachten we op de EI638 Airbus A320 naar Brussel.

Iedereen bedankt voor de aandacht en tot ziens in Hulst!

Eva en Hanno

Kissing the Blarney Stone, tomorrow we travel home.

Vandaag hebben we voor deze vakantie uitgeslapen, tot 8u maar liefst.

We kregen een heerlijk Full Irish Breakfast in the Muskerry Arms, daar kan je de dag wel mee beginnen.

Blarney Castle is wel 3 minuten lopen, we moeten de straat oversteken en we zijn er al.
Het is een beetje mistig maar we zien er al blauwe stukken tussendoor dus moet goedkomen.
Het Castle is eigenlijk een ruine, het bestaat maar uit 1 toren, kerkers en een grot helemaal onder de rotsen helemaal onder het kasteel.
Je kan alles bezoeken dus we begonnen in de grot en kerkers.
Dat was nogal bekrompen en laag bij de vloers dus we besloten het hogerop te zoeken.
Via een wenteltrap maatje sardienenblikje kan je alle verdiepingen bezoeken, keukens, slaapkamers, kapel, alle ruimtes die je in een normaal kasteel tegenkomt.
Helemaal bovenaan op het dak is er The Blarney Stone, een stuk steen wat in de muur van het kasteel gemetseld is.
Volgens de legende kan je, als je op je rug over de rand hangt en dus ondersteboven de steen kust, the gift of gabble krijgen. Dat betekent dat je nooit zonder woorden zal vallen in welke situatie dan ook.
Dat zou best wel eens handig kunnen zijn.
Het kan heel druk zijn bij deze steen maar we hebben een gunstige tijd uitgekozen want het viel nogal mee.

Ondertussen was het wat aan het zeveren, dus zijn we maar onder de bomen die op het landgoed staan gaan wandelen.
Er staat een prachtig huis verscholen tussen de bossen, Blarney House.
Helaas gesloten maar zelfs vanaf buitenaf een paleisje.
Er staan verders nog hele aparte bomen, allerlei planten en struiken en koeien op het landgoed.
De zever was overgegaan in overtuigende regen dus effe terug naar het hotel, autosleutels en paraplu gepakt en op naar Cobh.

Cobh heette eerder Queenstown en was het laatste stoppunt van de Titanic voor de noodlottige oversteek.
Hier gingen er 123 mensen en een berg post aan boord.
44 van hen overleefden de ramp, de berg post belandde in sorteercentrum diepzee.
De houten steiger van de White Star Line staat er nog steeds, weliswaar in trieste conditie maar dat past wel bij de historie die er overheen is gegaan.
In het oude gebouw van de White Star zit een Titanic museum maar dat hebben we maar niet gedaan, Belfast is niet te overtreffen.
Op zich is het wel een schattig stadje, met een grote kathedraal en allerlei gekleurde huizen aan de waterkant.

Verder was er niet zoveel bijzonders en we reden terug naar Cork, waar Eva graag bij de Primark wilde kijken naar iets wat ze in Belfast niet hadden.
Hier in Cork hadden ze het helemaal niet dus dat was snel klaar.
Nog wat rondgelopen en daarna richting The Muskerry Arms waar we tegen 18u aan het eten zaten.

Onze spulletjes zijn al gepakt, morgen willen we op tijd vertrekken om nog een waterval en zuiden van Dublin te spotten.

Welterusten!

West to East Crossing

Vanochtend was het vroeg dag, om half7 ging de wekker.
We zouden om half 8 bij het ontbijt zijn, er stond veel op het programma en we wilden er op tijd aan kunnen beginnen.
Het was nog heerlijk rustig in de ontbijtzaal en na een lekker ontbijtje gingen we op weg naar Connemara National Park, een 15km terugrijden.

Ook daar was het nog heerlijk rustig, een beetje kil en ochtendgrijs.
We hebben The Lower Diamond Hill Walk gelopen, een kilometertje of 3,7 over stijgend en dalend terrein.
Je hebt een weergaloos uitzicht over het park, de zee en omringend landschap.

Na onze ochtendwandeling gingen we verder zuidwaarts, richting the Cliffs of Moher.
Op zich qua kilometers is het niet zo ver allemaal maar je bent er gewoon langer mee bezig dan dat wij gewend zijn.
Snelweg is ver te zoeken in West-Ierland, dat is er gewoon niet dus begin er maar aan en je ziet wel hoe lang je er over doet.
Vooral weer veel mensen vandaag die gewoon de helft rijden dan dat je mag.50km op een 100 weg is normaal blijkbaar.
Gelukkig heeft de BMW ook een sportstand en dan brul je er zo voorbij.
De BMW zet een nette 1 op 18 weg en dat is dus allemaal op bergweggetjes zonder vaste snelheid enzo, niet verkeerd.

Ondanks de verkeersperikelen kwamen we toch veilig aan bij de Cliffs of Moher.
Hele dag al zonnetje, wij komen er aan en jahoor een dikke bui.
Eerst maar gaan eten en in de tussentijd klaarde het weer netjes op.

De Cliffs zijn een van de meest bezochte en gefotografeerde plaatsen in Ierland, 4 Cliffen op rij naast elkaar, heel erg mooi.
De verschillende lagen in de ondergrond kan je ook heel goed zien, allemaal andere soorten rots en steen.
Je kijkt effe 200meter naar beneden, naar de woeste golfslag van de Atlantische Oceaan.
Wit bruisend buldert het water tegen de kust aan, onophoudelijk.
Dit zijn niet zomaar golfjes van een bootje wat langs Perkpolder komt gevaren, dit zijn golven van misschien 4meter hoog.
Er in vallen is geen optie, je bent direct klaar als dat gebeurd.
De randen zijn wel instabiel door de contante werking van water en wind, uitkijken geblazen.
Onder andere in een Harry Potter film zijn deze Cliffs gebruikt.

Na een 2,5u waren we uitgekeken op het natuurgeweld en vertrokken we naar ons hotel van vanavond, The Muskerry Arms in Blarney, vlakbij Cork.
Je steekt dan dwars door Ierland naar de oostkust.
We passeerden Shannon Airport, een internationaal vliegvelddat eigenijk in de middle of niks ligt, dit vliegveld is een overblijfsel van de tijd dat vliegtuigen het niet op 1 tank van en naar de USA konden halen, dus bijtankten op Shannon.

Limerick lieten we, letterlijk en figuurlijk, links liggen.
Er is een tunnel gebouwd en dat scheelt nogal wat.
Niet te geloven, we zijn op een snelweg beland, de M18 richting Cork!
Helaas van korte duur, na 25km werd het weer een 2baans weg.

Eenmaal aangekomen in Blarney werden we heel hartelijk welkom geheten door alle personeel en ze brachten onze koffers naar boven.
Het is een Irish Pub met slaapgelegenheid en alles ziet er in orde uit.
Morgen verblijven we in Cork, dus niet te vroeg op, niet te ver rijden en lekker op het gemakje.

West Ireland, a natural beauty

Na de rust in Bunbeg draaiden we richting zuiden, richting County Galway.

Dit county is het thuisgebied van 2 nationale parken en een prachtige natuur.

Eigenlijk hoef je niet perse naar een national park te gaan, het hele land is een national park!
Okee, de snelweg van Dublin naar Belfast hoeft niet op een ansichtkaart maar het gebied waar nu zitten is echt waar een plaatje.

Het gras is zo groen, dat krijgen wij nooit voor elkaar.

Na een tijdje gereden te hebben stond er rechts van de weg een kasteel, wij hup er heen natuurlijk.
Helaas konden we er niet komen, een groot hek versperde de weg en dat geeft volgens ons aan dat het bewoond is.
Wel prachtige foto's geschoten van de woeste kliffen en dito zee.
Eigenlijk is het geen zee, het is de Atlantische Oceaan die onvermoeibaar tegen de kust aan beukt.

Als je denkt dat je hier ergens snel naar toe rijdt, dan kom je van een koude kermis thuis.
Het schiet niet echt op, je mag ongeveer overal wel 100km/u maar dat is onmogelijk.
De wegen zijn op zich goed maar kronkelen enorm, zitten vol hobbels en het gaat van hot naar her.
Als je dan eens 100 kan rijden, is er altijd wel iemand die gewoon 50 rijdt
Ook was er een politiecontrole (politie=garda) maar we mochten gewoon doorrijden.
Inhalen kan wel maar lukt ook niet overal, je ziet gewoon helemaal niks vanwege bochen of heggen naast de weg en nog meer van die gekke dingen.

Het was vanmidddag zelfs gewoon warm, 18graden en zonnetje!
Na het stadje Sligo waar we gelunched hebben, betrok het en jahoor vollen bak regen.
Toen we in National Park Ballyvroy aankwamen zeverde het nog een beetje.
We hebben daat een klein rondje gelopen, het was grijs met miezer en dat nodigde niet uit om eens effe wat kilometers te gaan wandelen.

National Park Connemara zouden we niet redden dus dan maar opt gemak die kant al uit, de slaapplaats van komende nacht ligt in dat National Park dus goed op route.
De lucht klaar op en we zijn wel op 10plaatsen gestopt, de ene nog mooier dan de andere.
Bergen met zonlicht en wolken, schapen, watervalletjes je kijkt je ogen uit.
We kwamen zelfs een aangereden schaap tegen, midden op de weg lag hij/zij.
Zielig gezicht, waarschijnlijk leefde het al niet meer.

Ons hotel van deze avond, Clifden Station House is, zoals de naam al zegt, een station geweest.
De rails liepen van Galway naar Clifden, een 80km en dit kostte maar effe 450000 om aan te leggen.
Nu ligt er niks meer, alleen een klein stukje naast het oude perron.
We hebben nog snel wat boodschapjes gedaan bij de plaatselijke Supervalue en dan richting het eten.
Je zit in de oude stationshal, dat geeft een heel leuk sfeertje.
We hebben heerlijk gegeten, veel voor weinig en van hele goede kwaliteit.

Nu weer slapen, morgen hebben we een druk programma!

County Antrim, the road back to Eire

De wekker ging op tijd vandaag.

Na het ontbijt zouden we direct vertrekken op reis naar allerlei bijzondere plaatsen.
En ojee, de eerste paraplu werd gespot.
Jawel de weergoden zijn ons niet meer gunstig gezien, regen en vooral veel wind.

We reden de betrekkelijke veiligheid van de parkeergarage uit en begaven ons op het heerlijke eenrichtingsverkeer van Belfast.
Nadat we daar waren uitgeknosseld raakten we op de M2 richting noorden.

De eerste bestemming was na een uurtje bereikt, een straat genoemd The Dark Hedges, diegenen die The Game of Thrones kijken kennen deze straat en ook onlangs in Goede Tijden Slechte Tijden is deze weg in beeld geweest.
Eeuwenoude bomen groeien over de weg en raken elkaar in het midden daarvan.
Heel speciaal om te zien, verders in de buurt is er eigenlijk niks.

Puntje heel jammer, bij de auto van 2 Canadese dames was een ruit ingetikt en alle spullen waren weg. Hun wagen stond voor de onze geparkeerd dus het had ons ook kunnen overkomen.
Dat was wel effe schrikken en we waren er stil van......

Toch maar door, de dames hadden verder geen hulp nodig van ons.

De volgende stop was de touwbrug Carrick-a-Rede, ook onlangs in GTST gebuikt.
Deze touwbrug gaat van een klif naar een eilandje vlak voor de kust.
Vanaf dit eilandje werd onder andere goede vis gevangen.

Vanwege het bar slechte weer was de brug gesloten maar we mochten er wel heen lopen.
Dat was nogal wat, je woei bijna uit je broek en de regen striemde zo hard dat het wel hagel leek.
Toch er doorheen geweest en helemaal zeikes nat terug in de auto.
We hebben dan toch mooie foto's en video gemaakt ter plaatse.

7 minuten verder is The Giant's Causeway, een uniek stukje natuur, er steken maar liefst 44000 basaltzuilen in en uit de zee, op het strand en in de naburige kliffen.
De mythe is dat, zoals de naam verraadt, een reus hiervoor gezorgd heeft.
Allerlei leuke verhaaltjes zijn er rondom verzonnen.
Hier verwahten ze vast veel bezoekers, grote parking, visitors centre en restaurant.
Wederom trotseerden we de elementen, om na 60minuten stormlopen weer terug in het visitors centre binnen te vallen.
Het is echt heel apart, deze rotsformaties en uniek voor de wereld.
We streken maar neer in het restaurantje en een Irish Stew met Hot Chocolate ging er goed in. Dat hadden we verdiend!

We reden door naar Dunluce Castle, ook niet zo ver weg.
Dit kasteel is een ruine en onderdeel van een grote stad die er nog ligt maar nog niet is opgegraven, dit zal mettertijd nog gaan gebeuren.
Het kasteel staat op een klif en je raadt het al, ook hier heeft GTST gefilmd onlangs.
Als je om je heen kijkt zie je prachtige kliffen, heel veel groen en gras.
Ondertussen werd het gewoon droog en was het goed te doen buiten.
Er loopt een pad naar beneden onder het kasteel en heel bijzonder, je kan onder de rots doorkijken waar het kasteel opstaat en de zee zien.

Ondertussen was het al half 5 en we zouden Glenveagh National Park nog aandoen.
Het bleek dat we nog even moesten rijden en we hadden al genoeg gezien dus besloten om dat maar te laten en naar ons hotel in Bunbeg te vlammen.
Via de kustroute en Londonderry ( voor de Ieren onder ons: Derry) reden we Eire weer terug binnen.
Weg met de pound sterling, gewoon euro hoppa.

Het bleek dat onze route dwars door het Glenveagh NP liep dus hebben we dat toch nog mooi effe schoon meegepakt.
Er is daar helemaal niks, alleen maar heuvels met wat begroeiing en geen of weinig bomen.

Eenmaal uit het NP waren we snel bij het hotel, gelegen aan het pittoreske haventje van Bunbeg.
Omdat het seizoen voorbij is serveren ze geen avondeten en moesten we daarvoor naar een Pub verderop.
Daar hadden ze heerlijk eten voor weinig.

Zometeen slapen, morgen hebben we wederom een druk programma met ook de nodige kilometers rijden.

Weltrusten!

Queens Island, from shrubbery to sacred land!

Hoe gelukkig kan je zijn:

Ontbijt met uitzicht op Samson&Goliath, de 2 grote gele portaalkranen van de werf Harland&Wolff.
Ja de enige echte Harland&Wolff, die in 1907 de opdracht kregen van White Star Lineom 3 schepen te bouwen, Olympic, Titanic en Brittannic.
Dit als antwoord op de Mauretania en Lusitania van aartsrivaal Cunard Line.

Aan het begin van de 20e eeuw floreerde de industrie in Belfast als nooit te voren, vooral scheepsbouw maar ook vlas en andere industrie was aanwezig.
Op het Queens Island (heet nu Titanic Quarter) werd het wereldberoemde schip gebouwd.

Tot een aantal jaren geleden was het een puinzooi met aftakelende gebouwen van weleer.
De werf verhuisde naar een eindje verderop en met het oude terrein werd niks meer gedaan.

Heel het gebied is momenteel vol in ontwikkeling, er is zojuist een grote arena geopend voor de Belfast Giants, vast iets met rugby, er staat een hotel, appartementen, studios en nog veel meer.
Ook de Titanic Experience is gebouwd, precies voor de 2 slipways waar de Olympic Class schepen gemaakt zijn.
Dit is een heel bijzonder gebouw, het zit vol met allerlei snufjes en weetjes die je op het eerste gezicht niet ziet maar er wel zijn.
Zo is er precies net zo lang over gebouwd als over de Titanic zelf, ze laten per dag maximaal 3500 mensen toe, het max wat Titanic kon meenemen, de bankjes rondom het gebouw stellen een morse code voor, cqd cqd mgy, wat zoveel betekent als come quickly danger MGY, kom snel gevaar en MGY was de radionaam van Titanic.
De hoogte is precies de hoogte van de romp van de schepen en in het midden is het gebouw iets hoger, je raadt het al, dat is de hoogte die de bovenbouw (superstructure) had.
Er zijn nog meer feitjes maar ik weet ze even niet meer.

We hadden een White Star Pass geboekt, met toegang tot de Experiencce, een Tour buiten en een bezoek aan de ss Nomadic, het laatste overgebleven schip van de White Star Line, een paar jaar geleden compleet gerestaureerd.
We kregen zelfs onszelf op foto!

De Experience zelf was niet wat we er van verwacht hadden, veel foto's en uitleg wat we eigenlijk al wisten.
Wel leuk als je er weinig van weet, dan steek je er veel van op.
Er zijn hutten nagebouwd en je reist via een soort droomvlucht door de werf.
Uiteraard ging die in panne dus moesten we wachten.

De tour was leuk, duurde ongeveer een uurtje en de gids Rob heeft veel uitgelegd.
Helaas zijn de gebouwen waar de bouwtekeningen gemaakt zijn in restauratie dus konden we niet binnen.....dat was echt jammer maar niks aan te doen.

Eten konden we er ook, het was ondertussen 14u en een bord stoverij hielp daar goed tegen.

Na het eten liepen we de slipways op.
Hier kan je vrij rondlopen en ze hebben de omtrekken van de beide schepen, Olypmic en Titanic werden naast elkaar gebouwd, uitgelijnd.
Je kan precies de maten enzo bekijken.
Indrukwekkend, want dit is de plek waar de Titanic heeft gestaan.
De betonnen vloer waar je op staat is origineel, net als de smalspoorrails.
Daar werden met paard en wagon zooi voor de bouw op aangevoerd.
230 meter verderop sta je als je niet stopt in de rivier Lagan.

Aan de andere kant van het terrein ligt het Hamilton Dock, een droogdok van bescheiden formaat en hierin ligt de ss Nomadic.
Deze tender werd in 1911 te water gelaten bij Harland&Wolff en bracht passagiers vanaf de haven van Cherbourg naar de wachtende Titanic omdat deze te groot was om de haven binnen te lopen.
Tijdens de 2 wereldoorlogen heeft het schip troepen vervoert en in de jaren 70 tm 90 was het een casino/restaurant/entertainment aan de kade in Parijs op de Seine.
Nadat het was afgekeurd ivm veiligheid lag het weg te rotten tot het werd verkocht en teruggebracht werd naar de werf in Belfast.
Hier is het helemaal in originele staat teruggebracht en de binnenkant is in dezelfde stijl als Titanic.
Heel apart om aan boord te zijn van een White Star Line schip, het enige wat nog bestaat, tenminste boven de zeespiegel dan toch.
De motoren zijn er helaas niet,die zijn in de jaren 70 verwijderd en gesloopt om meer ruimte te maken voor het casino.

Ondertussen was het toch al half 4 en zijn we de stad nog ingelopen.
De uitzichtpost in het Victoria Shopping Centre viel een beetje tegen dus dan maar een beetje gewinkeld.
We zijn nog langs St Anne Cathedral gelopen.
Daarna weer gegeten boven de biocoop net als gisteren en dat was weer lekker.

We wilden graag nog foto's maken bij de Titanic Experience by night, dan is alle verlicht.
Zo gezegd zo gedaan en we togen weer naar Queens Island.
Goed voor de beweging is het in ieder geval wel we hebben er zat kilometertjes opzitten vandaag.
Het was erg rustig bij Titanic en we hebben mooie foto's kunnen maken.
Een eindje verderop was een gigantische kermis aan de gang en het George Best Belfast City Airport was ook nog druk, kan je allemaal goed zien vanaf het rustige Queens Island.

Op het gemakje richting ons hotel en zometeen slapen.
Het laatste nachtje alweer in Belfast, morgen verder noordwaarts naar County Antrim.
Maar dat is voor morgen.

Welterusten!

Travelling through a troubled country

Vanochtend zaten we op tijd aan het ontbijt in het Hilton Dublin.

Na het ontbijt zijn we meteen naar de Kilmainham Gaol gegaan, dit is 1minuut lopen vanaf het hotel, can'be all bad!!
We waren er als eerste, maak da mee zeg.
Gisteren stond er een dikke rij voor de deur, maar in de ochtend dus niet.

De gevangenis werd vooral gebruikt voor politieke gevangenen maar ook huis tuin en keuken criminelen werden er opgesloten.
En vooral ook opgehangen, vanaf het balkon boven de voordeur.
Dit waren dan nog publieke verhangingen ook, komt dat zien mensen we hangen er weer eentje op. Soms als de gevangenen niet doodgingen door de strop werden ze fijntjes 'beheaded'.
Je zou sowieso het loodje leggen.

In de tijd dat de gevangenis werd geopend, in 1769, was dit ver buiten het centrum van Dublin (wat de mensen hier trouwens uitspreken als Doblin).
Het moest in de frisse lucht liggen voor doorgewaaide cellen.
Ramen kwamen er pas veel later in.
Momenteel ligt het gebouw midden in de bebouwde kom, niks meer buiten de stad.

Nadat er minimaal 140 gevangenen voor publiek aan de voordeur werden opgehangen vond men toch dat dit verboden mocht worden en alle executies vonden binnen de muren plaats.
Het gebouw is van kalksteenblokken gemaakt dus altijd koud, kil en vochtig binnen.
De inmates hadden maar een paar stukjes textiel en moesten het daar mee redden.

Ze kregen wel 2x per dag eten, wat in verschillende perioden in Ierland als een enorme luxe werd beschouwd, mensen begingen zelfs misdaden om maar in de gevangenis te belanden want daar was tenminste wel eten.

De gids had nog veel meer verhalen, in een flink tempo ook we konden haar vrij moeilijk verstaan.

De Ierse onafhankelijkheidsstrijders zijn ook gesneuveld in Kilmainham Gaol, zwarte kruisen staan op de plaatsen waar ze begin 20e eeuw voor het vuurpeloton stonden.
Een van de strijders was zo zwak dat hij niet kon lopen naar het executieplein dus ze moesten hem rijden. Hij kon niet blijven zitten in de stoel die ze hem gaven dus ze bonden hem er in vast. Daarna kwamen de geweren binnenmarcheren, 6 stuks geknield op de grond, 6stuks staande er achter.

Na deze zwaren kost liepen we om onze bagage in het hotel, om daarna de enorme BMW aan te zwengelen.
Rectificatie, het is een 116d ipv een 118d.
Dat mag de pret niet drukken, iets minder pk's maar omdat het een diesel is, is de wagen heel erg zuinig.
Via de M50 en M1 rijden we noordwaarts richting Belfast, United Kingdom.
Na een uurtje rij je de grens over tussen twee landen en het enige wat er staat is Welcome to Northern Ireland. Verder zie je helemaal niks, toch raar voor 2 landen die al zo veel ruzie hebben gehad.
We mogen nu weer in Pound Sterling betalen, gewoon pinnen kan ook.
Zonder grote problemen kwamen we veilig aan in Belfast, de parkeergarage van het Hilton is superkrap en dan moet je toch effe opletten dat je breedte links zit en niet rechts.
Eva kijkt mee en dat is erg handig.

Het was even wachten tot de kamer klaar was, we zijn ietsje te vroeg aangekomen, dus eerst maar even gelunched.
We hebben blijkbaar een gratis upgrade gehad, we zitten op de 10e verdieping op de executive floor.
Dat valt reuze mee de kamer is hetzelfde als in Dublin maar we hebben mooi uitzicht over de stad.

Belfast centrum is veel compacter dan Dublin, alles is binnen redelijke loopafstand.
We zijn al wat gewend dus we waren verbaasd dat we overal zo snel al heenliepen.
We hebben al een rondje gedaan en het was lekker druk, zaterdagmiddag dus iedereen vrij.
Morgen na de Titanic Experience gaan we weer terug naar het centrum, om langs bezienswaardigheden te gaan die al gesloten waren.
We hebben de Samson and Goliath kranen al gezien die op de werf van Harland and Wolff staan, the place to be.

We hebben heerlijk gegeten in Victoria Square, een overdekt winkelcentrum.

Daarna nog wat rondgelopen en nu relax in het hotel.

Morgen meer Belfast!

Good night, sleep tight, don't let the bed bugs bite!

Dublin, stad van bier, whiskey en kerken

Wat hadden wij heerlijk geslapen!
Ondanks dat we uitkijken op een vrij drukke straat waar ze uiteraard aan het werk zijn, horen we heel weinig en van boven- en benedenburen al helemaal niet.
We zitten op de derde verdieping en als er geen bomen zouden staan hadden we uitzicht over een klein park.
Die bomen staan er dus wel en het uitzicht is nihil.

Ze serveren een Irish breakfast in buffetvorm, en er is veel keuze.
Fried eggs, scrambled eggs, sausages, toast(of course) black pudding(gebakken bloedworst) bacon, baked beans en een heel assortiment aan beleg en fruit.
Te veel om allemaal te proberen en straks zijn we om weg te rollen dus 1x maar opgeschept.

Tegen half tien vertrokken we te voet richting de Guinness Brewery.
Deze ligt op een kilometer van ons hotel, dat hadden we gisteren al gezien.
De brouwerij ligt gewoon midden in de stad en al het zware vrachtverkeer, tankwagens, containers moet er dus ook door.
Ze hebben niet 1 gebouw, alles bij elkaar is het een enorm terrein.
In 1 van de pakhuizen is een museum/tentoonstelling/experience gemaakt.
Midden in het pakhuis staat, tot de bovenste verdieping, een Guinness Pint glas.
Dat is een glas van 7 verdiepingen hoog!
De tentoonstelling slingert door het glas heen met roltrappen en dergelijke.
Het is te veel om op te noemen wat je allemaal ziet, erg leuk en leerzaam ook nog.
Op het einde van de rondleiding kom je op de 7e verdieping aan waar je samen met een gratis Pint of Guinness een heel mooi uitzicht krijgt over Dublin.
Wederom hadden we vandaag stralend weer, wel iets frisser een graadje of 15 maar in het zonnetje goed te doen.
Op de begane grond is een gift shop xl, en daar zijn we goed geslaagd.
Van 1 van de medewerkers kregen we een kortingbonnetje dat was mooi meegenomen.

Eenmaal weer buiten stapten we in de hop on hop off bus, het is toch allemaal te ver om te lopen en je krijgt leuke informatie tijdens de rit.
Midden in het centrum stapten we uit voor de lunch te halen bij de plaatselijke Subway.
Er was helemaal geen volk op de been, wat een drukte.
We zijn te voet langs de rivier gaan lopen voor wat mooie foto's en film en we moesten nog een heel oud kerkje in wat we gister al hadden zien liggen.
De enthousiaste medewerker vertelde ons over de 'lucky stone' die daar staat en als je die aanraakt en een wens doet dat het dan goedkomt.

Kerken zijn er in overvloed en soms staan er gewoon 2 naast elkaar.
We hebben ze dan ook niet allemaal bezocht dat is niet te doen.

Bruggen vind je er ook, het lijkt een beetje op Parijs af en toe.

We besloten om eerst onze tassen terug in het hotel te zwieren, de bus stopt recht voor de deur dus ideaal.
Tegenover het hotel staat een gevangenis, die is morgenvroeg aan de beurt.
Met de volgende bus weer mee en het rondje helemaal afgemaakt.
Ondertussen was het flink afgekoeld en in zoon half open bus is het dan best frisjes.

We wilden weer eten in de pub Bull&Castle echter die hadden helaas geen plek meer.
Het zal dan een goeie zijn als ze zo vroeg al geen plaats meer hebben.

Om de hoek was er een steakhouse en die hadden ook prima eten.
Liever een pub natuurlijk maarja dat was weer een end lopen.

Eva wilde heel graag met de bus naar huis maar jammer joh, de laatste hadden we gemist dus dat was lopen, een kilometertje of 2 ongeveer.
Als het voetgangerslicht hier op groen gaat maken ze je daar op attent met een geluidje, dat kan je niet typen maar is grappig.
We kenden de weg ondertussen al dus dan ben je er zo.
Je kijkt ook steevast de verkeerde kant uit bij het oversteken.
Op drukke punten staat er welke kant je moet uitkijken (zoals in London) maar op de kleinere natuurlijk niet en dat is effe schrikken soms.

Nu lekker relaxen op onze fijne kamer.

Morgen na het ontbijt naar de Kilmainham Goal, de gevangenis.
Daarna de dikke diesel BMW (hopelijk met goede emissie software) aanzwengelen en richting the UK, Belfast hoort niet bij de republiek Ierland.
Dit is een uurtje of twee rijden van hier dat valt mee.

Een weetje: als je in een Ierse stad of woord 'kil' ziet, heeft dat niks met moorden ofzo te maken.In het Irish betekent kil gewoon kerk.

Welterusten en tot het volgende verhaal vanuit Belfast!